Herman van den Belt (1 januari 1970) is al bijna zijn hele basketballoopbaan in dienst van Landstede Hammers uit Zwolle. Hij is geboren in Rijssen en hij voelt zich ook een echte Tukker. Eerlijkheid heeft hij hoog in het vaandel staan. Als je zo lang bij één club werkzaam bent, moet je wel uitgaan van eerlijkheid in je doen en laten.

Herman wil werk en privé zo veel mogelijk gescheiden houden. Van maandag tot en met donderdag is hij fulltime bezig met zijn werk voor Landstede en vanaf donderdagavond komt zijn vriendin met de drie kinderen min of meer op de eerste plaats. De wedstrijden die daarna komen vragen maar een beperkte inzet van zijn tijd. Dat is maar één activiteit op een dag en dat is prima te doen.

Met zijn ploeg wil hij goed en aantrekkelijk basketbal spelen. Zowel op de training als tijdens de wedstrijden wil hij dat de spelers proberen zichzelf steeds te verbeteren. ‘En ja, dan ga je wel eens op je gezicht, maar daar leer je alleen maar van. Het moreel bij de spelers en de coach moet goed zijn. Je moet jezelf steeds willen verbeteren. Als je dat niet wil, zal het ook niet lukken. Als coach kun je wel aan gras gaan trekken, maar het zal er echt niet harder van gaan groeien. En dat is ook zo met spelers. Gelukkig heb ik al jaren een ploeg die zichzelf steeds wil verbeteren’. Herman huldigt het principe dat er best een keer wat mis mag gaan. ‘Dat is het begin van beter worden’.

Naast basketbal is de familie erg belangrijk voor Herman. ‘Die doet er echt toe’. Ruimte voor hobby’s is er niet echt. ‘Ik lees wel erg graag en ik heb een paar motoren. Met mijn vriendin ga ik vaak een ritje maken in de omgeving. We hebben dan beiden een toermotor en dan proberen we te genieten van de omgeving. Een fles koffie mee en op een mooi plekje drinken we dan een bakkie’.

Herman is erg gelukkig in Zwolle. Hij is duidelijk trots op hetgeen daar is bewerkstelligd. En hij is ook vooral trots op het feit dat hij al 25 jaar mede vorm mag geven aan dit basketbalbolwerk. Toen in 1999 de onderwijsinstelling Landstede de naam verbond aan de club (voortgekomen uit ZAC) konden er echt stappen worden gezet. Er staat een viertal peilers onder de club: stabiliteit, duurzaamheid, continuïteit en loyaliteit. Dat laatste is ook meteen datgeen waar Herman voor staat. De club is bijzonder loyaal naar hem geweest en dat is hij ook naar de club. Hij heeft ook geen enkele neiging om te veranderen van club. ‘Als je het naar de zin hebt, moet je proberen er alles uit te halen en niet met andere zaken bezig zijn. Als je het niet meer naar de zin hebt, moet je wat anders gaan doen. Maar dat speelt helemaal niet’.

Als Herman op dit moment naar zijn team kijkt, moet hij constateren dat het er (nog) niet helemaal staat. In totaal heeft hij zes spelers moeten missen sinds vorig jaar. Daar staat de komst van twee nieuwe spelers tegenover. Zes spelers zijn gebleven, zodat niet alle spelers opnieuw moeten worden ingepast. Dat geeft een beetje een voorsprong op dit moment. Er wordt hard gewerkt om het team toch weer op peil te krijgen. Hij is wel erg blij dat spelers als De Pagter en de Amerikaan Dahlman zijn gebleven. Dahlman speelt voor het vijfde jaar in Zwolle en hoort een beetje bij de entourage van de club. Herman vergelijkt de belangrijkheid van hem een beetje met Jason bij Donar. Het is eigenlijk wel bijzonder dat een Amerikaanse speler zo lang voor dezelfde club speelt. Van de Amerikaanse spelers eist Herman ook dat ze hun stinkende best doen en de Nederlandse spelers op sleeptouw nemen. Ze moeten ook echt goed zijn.

Het liefst speelt Herman wekelijks tegen sterke tegenstanders. Daar word je vooral beter van. Als je drie wedstrijden achter elkaar tegen mindere tegenstanders speelt, sluipt dat niveau ook in je eigen spel. Hij vindt het daarom ook jammer dat er dit jaar niet wordt deelgenomen aan een Europese competitie. ‘Daar word je echt veel beter van’. Hij hoopt zich dan ook te plaatsen voor de competitie die vanaf half januari van start gaat tussen de beste teams van Nederland en België. Als je hem vraagt naar de mooiste ervaringen als coach, komen ook meteen de ervaringen van de deelname in het seizoen 2019-2020 aan de FIBA Eurocup naar voren. ‘Dat waren prachtige ervaringen. Je komt op zoveel bijzondere plekken en je leert er zo ontzettend veel van’.

Herman ziet Donar voor een deel als voorbeeld zoals hij het in Zwolle ook graag wil hebben. ‘Als we in Groningen komen, en daar komen we heel graag, dan kan ik genieten van de inbreng van het in groten getale aanwezige publiek. Bij ons zitten er een 500 toeschouwers te kijken, terwijl in Groningen er zomaar 4000 kunnen zitten. We genieten ervan en we proberen ook altijd de zaal stil te krijgen. Op dat gebied kunnen we in Zwolle nog wel een geweldige slag slaan. In Zwolle wonen een kleine 124000 mensen en dat betekent dat er toch 123500 mensen niet naar de hal komen om te genieten van basketbal. Met Landstede proberen we nu om de studenten meer bij de club te betrekken. Daar ligt nog wel wat potentieel’.