Poeh. Wát een kritische geluiden na de nederlaag van afgelopen maandag in Antwerpen. Donar leed veel te veel balverlies vond men en er werd lang niet hard genoeg verdedigd. Dat de Belgen de 100-puntengrens slechtten sprak boekdelen, vond menig criticaster met Donar-hart.

Ja, het zou allemaal wat. Donar had maandag in Antwerpen natuurlijk maar één taak: zorgen dat de in het eigen MartiniPlaza behaalde marge van 34 (!) punten niet in gevaar kwam. Hoe en waarop dat gebeurt doet in deze fase, waarin het toch vooral gaat om de knikkersén waar om de andere dag wordt gespeeld, totaal niet ter zake. Het komt nu vooral aan op slimheid. Op het sparen van de krachten waar het kan. Op gogme. Op het behalen van resultaat zonder bovenmatige inspanning en zonder kleerscheuren op te lopen, omdat er 48 uur later alwéér een potje wacht. Nou, dat deed Donar in de tweede stad van België. Dikke prima.

Wie in deze fase van het seizoen in de vorm van z’n leven begint te raken, is Donte Ingram. Wie er in Antwerpen ook een tandje terug deed – Donte Ingram in ieder geval niet. Ingram is door Matthew Otten kennelijk weer helemaal in ere hersteld en was in de Lotto Arena goed voor 23 punten. Hij krijgt nog wel eens het verwijt dat hij teveel voor zichzelf bezig is, Ingram. Maar ik heb een zwak voor hem.

Komt natuurlijk vooral ook omdat hij is groot geworden op één van de meest legendarische basketball high schools van Amerika: Simeon in Chicago! De school van Derrick Rose, Kendrick Nunn én Jabari Parker, met wie hij zelfs nog samenspeelde. Ingram kan bij mij dus een potje breken. Net als Amanze Egekeze trouwens, bij wie ik in de suburbs van Chicago tien jaar lang om de hoek woonde. Hij in Lake in the Hills, ik in Carpentersville. Maar goed, we dwalen af.

Mechelen dus. Oók al een stad waar ik een zwak voor heb. Komt ook doordat ik het een beetje als het Groningen van België beschouw. Sympathieke stad, aardig mensen. Doe maar gewoon. Thuishaven van de club die in 1988 met behulp van Stadjer Erwin Koeman in de finale van de Europa Cup 2 het grote Ajax eventjes de oren waste. En dat met een stadion met de mooiste naam van allemaal. Achter de Kazerne. Zo worden ze tegenwoordig niet meer verzonnen. Die Danny Buijs boft maar.

De leukste Belgen komen ook uit Mechelen, echt waar. De legendarische voetbalcommentator Rik De Saedeleer bijvoorbeeld was een echte Mechelaar. Net als de leukste tv-Belg aller tijden: Mark Uytterhoeven. Dat kan haast geen toeval zijn. De beste Belgische basketbalploeg die de wereld ooit heeft gezien kwam ook al uit Mechelen. Racing, getooid in groenwit, werd vijftien (!) keer kampioen van België en won negen keer de beker. Eeuwig zonde dat die club in 1995 ter ziele ging en fuseerde tot het huidige Antwerp Giants. En zo is de cirkel weer rond.

Tegenwoordig noemen de Mechelse basketballers zich Kangoeroes. Tja. Maar een naam zegt natuurlijk niet alles. De ploeg heeft namelijk een behoorlijk aantal mannetjesputters in de gelederen. Wat te denken van point guard Myles Stephens, de Nederlandse center Jesse Waleson, de Congolese forward Wen Makubu, of de ‘stokoude’ guard Domien Loubry (37). Dat zijn BNXT-ballers waar je u tegen zegt. En vergeet niet dat Mechelen de finale om de Belgische titel verloor.

Op de kansen van Donar om ook deze vijfde BNXT-ronde te overleven zou ik helemaal niks durven inzetten. Wat mij betreft is het fifty-fifty, met wellicht een piepklein favorietenrolletje voor de Belgen. Daarnaast is er natuurlijk het Jekyll en Hyde-verhaal waarover ik eerder schreef en waar Donar in eerdere confrontaties met de Kangoeroes blijk van gaf. Zo werd er in België betrekkelijk kansloos met 86-61 van ze verloren, waarna Donar het ongeslagen Mechelen anderhalve maand geleden in eigen hal met 71-66 van jetje gaf.
Goed, dat was wel even billenknijpen op het einde, weet u nog, maar een kniesoor die daar op let. Want de zege op Mechelen was, wat mij betreft, één van de hoogtepunten van dit seizoen.
Graag nóg een paar van zulke uitschieters. Pretty please.