Sinds augustus 2020 speelt Willem Brandwijk voor Donar. De in 1995 in Voorburg geboren center/forward speelde daarvoor voor Feyenoord Rotterdam en daarvoor een aantal jaren in de Verenigde Staten. Sinds de langdurige blessure van Thomas Koenis in 2021 is Willem startende center in het team van Matthew Otten. Dat doet hij met verve en meermalen haalt hij met de scores de dubbele cijfers. Ook met het rebounden speelt hij zijn partij goed mee en als de kans zich voordoet sluit hij zijn acties graag af met een spetterende dunk.  

Het bevalt Willem uitstekend in Groningen. Het is nog maar voor het tweede jaar, maar het voelt voor hem alsof hij hier al drie jaar is. Dat komt met name door de zware tijd die hij (en met hem alle spelers en coaches) had vanwege de coronabeperkingen. Trainen en wedstrijden zonder publiek of helemaal geen trainingen en wedstrijden hakte er wel in bij de spelers. Terugkijkend concludeert Willem wel dat het een goede stap is geweest om Rotterdam te verruilen voor Groningen. Hij heeft geen moment getwijfeld toen hij hier in augustus 2020 naar toe kwam als stand-in voor Damjan Rudež. Damjan, die NBA had gespeeld en veel ervaring had, was een beetje zijn mentor in dat eerste jaar bij Donar. Hij fungeerde als voorbeeld, maar ook hebben ze veel gesprekken gevoerd hoe Willem zich het beste zou kunnen ontwikkelen.  

Nu alles weer echt open is en de corona-beperkingen zijn opgeheven ziet Willem pas echt hoe mooi en leuk Groningen wel is. “Het is hier fantastisch en ik merk nu ook hoe je een actief leven in deze stad kunt hebben”. 

Zoals gezegd kwam Willem als speler vanaf de bank naar Donar. Nu is hij een startende speler en is zijn rol ook veranderd. Na het jaar met Ivan Rudež als coach moet hij nu meer vanaf de 5-positie spelen en daar voelt hij zich ook helemaal thuis. “Eigenlijk maakt het mij niet uit waar ik speel, maar het moet op die plek zijn waar ik het team het beste kan helpen”. Het is ook mooi dat hij zo naar zijn positie kijkt en zo kijkt hij in wezen ook naar het team. Elke speler is bereid om dat te doen wat voor het team het beste is. “Het is ook fijn dat we nu voor het eerst eigenlijk iedereen gezond op de vloer hebben. We trainen op volle kracht en daarin zien we dat het er allemaal is. Het is nu ook mooi dat het er in de wedstrijden uit komt”.  

Op de vraag wat de mooiste momenten zijn geweest tot nu toe in zijn Donar-tijd komt meteen de winst in de bekerfinale van twee weken terug naar boven. “Dat is met afstand de mooiste belevenis in de Donar-tijd geweest. Maar ook dat we in Groningen dat kwalificatietoernooi mochten organiseren en spelen met publiek was mooi. De huidige wedstrijden, waarbij alle fans weer aanwezig mogen en kunnen zijn, zijn ook fantastisch om mee te maken”.  

Wat tegenviel in deze periode was met name het eerste jaar, wat voor zijn gevoel wel twee jaar duurde. “Dat was niet alleen voor mij zo, maar ook voor alle betrokkenen. Vooral mentaal was dit heel ingrijpend en zwaar”.  

Zoals in een vorige “In the spotlight” al werd gemeld, heeft Willem nog steeds een hechte relatie met zijn Amerikaanse vriendin McKenna. “Sinds kort heeft ze een ‘remotebaan’. Het maakt niet uit waar ze haar werk doet, want ze werkt vanaf haar laptop. Als ze is ingewerkt, kan ze dat ook hier doen. Ik kijk er naar uit dat we straks ook echt samen kunnen leven. In de zomer ga ik uiteraard weer naar haar toe in de Verenigde Staten. Mijn ouders, die nog steeds in Voorburg wonen, klagen wel eens een beetje dat ik niet zo veel naar hen toe kom. Maar ja…..”. Als Willem in de zomer weer bij haar is blijft hij ook doortrainen. Hij heeft de beschikking over de sleutel van een sporthal, waarin hij naar hartenlust zichzelf kan blijven ontwikkelen.  

Ik had Willem gevraagd of hij wilde nadenken over wat leuke anekdotes uit zijn Donar-tijd. “Dat vind ik lastig, want ik vind mezelf niet zo boeiend. Mijn leven draait eigenlijk om basketbal. In Amerika ben ik via highschool op het college terechtgekomen en heb ik nu toch maar mooi een hbo-opleiding – ik kan straks, als ik dat wil, ook opgaan voor een master. Basketbal heeft daarin veel voor mij kunnen betekenen”. 

In de drie jaar dat Willem terug is in Nederland heeft hij drie coaches gehad. In Rotterdam was Toon van Helfteren zijn trainer/coach. Willem kende Toon van zijn periode bij het Nederlands team en Toon heeft hem veel vertrouwen gegeven na een vervelend jaar in Amerika. “Bij Ivan kreeg ik voor het eerst te maken met echt professioneel basketbal. Met 8 tot 10 jongens die allemaal prof zijn, is het heel anders werken. Van hem heb ik heel veel op tactisch gebied geleerd. Nu met coach Otten mogen we wat meer in een vrije rol spelen. Het is fijn om alles wat ik geleerd heb nu ook in de praktijk te kunnen laten zien”.  

Voor de nabije toekomst staat met stip bovenaan dat er nog veel gewonnen kan worden. Het zou mooi zijn dat na de bekerwinst ook het Nederlands kampioenschap weer heroverd kan worden. Willem heeft nog een contract tot de zomer en weet dus nog niet wat er daarna gaat gebeuren. Gezien zijn enthousiasme voor Donar en Groningen……