Het Friese varkentje

Het Friese varkentje werd in Groningen dus allesbehalve snel gewassen: het werd een strijd van veel ellende en keihard werkende Aris-spelers, die voor de winst gingen. ‘Do or die’ werd in Leeuwarden gelukkig ‘do’ , de situatie was nu weer volledig omgekeerd en dit keer droop Aris af met de staart tussen de pootjes.

Dat kon ook niet anders, na die diep-ongelukkige vertoning van afgelopen dinsdag was de enige optie nog winnen. Donar had het natuurlijk niet zo spannend hoeven te maken door eerst diep door het stof te gaan, maar nu moest er wel iets heel erg stevig rechtgezet worden. En dat gebeurde dan ook met volle overtuiging.
‘Waar zijn we naar aan het kijken?’ riep de speaker vertwijfeld. ‘Ik ga de stand niet meer noemen, daar worden we maar depressief van.’ En bij 15-41: ‘Als je het snel zegt valt het reuze mee.’

Nu dus maar afwachten wat het zaterdag gaat worden. The heat is on, het spel is op de wagen. Een droevige afgang met verlies in Leeuwarden werd het gelukkig niet, de laatste en beslissende wedstrijd van deze ronde is gelukkig weer in MartiniPlaza.

Dus iedereen is er alweer klaar voor en kijkt uit naar zaterdag. Want als 100 fans Donar naar de overwinning kunnen schreeuwen, wat kunnen 3000 fans dan?
Nait souz’n, moar doun!

Veel plezier!

Annemieke van der Klei

Live statistieken:

Zodra de wedstrijd is begonnen vind je via onderstaande opties de live-statistieken en livestreams voor de wedstrijd.

Kijk live via DonarTV of via Ziggo Sport!

Uitgelicht

DONAR VS. ARIS GAME 3

Poeh! Was dat even een sof, afgelopen dinsdag. Wat een teleurstelling. Daar ben je dan een heel seizoen voor aan het knokken, voor die mooie uitgangspositie in de play-offs. Vervolgens laat je tout Donar-minnend Groningen over een blauwe loper het MartiniPlaza binnen lopen, en dan leg je dit op het parket… Onsamenhangend spel, slechte schoten, zwak verdedigen. ‘Een waardeloze wedstrijd’, zo vatte Thomas Koenis het kernachtig samen.

En de oorzaak? Onderschatting wellicht. Misplaatste arrogantie waarschijnlijk. Iets van ‘dat Friese varkentje wassen we wel even’. Ook coach Matthew Otten had het niet zien aankomen. En begrijpen deed hij het niet. Otten noemde het onvergeeflijk, want ja: ‘Hier hebben we het hele jaar voor gewerkt. Maar het leek erop alsof zij het meer wilden dan wij.’

Joris van den Bergh schreef er al over in 1941: dit zijn van die mysterieuze krachten in de sport. Het onderschatten van de tegenstander doe je namelijk niet bewust. Zoiets sluipt erin en is haast ongrijpbaar. Otten had het in ieder geval niet waargenomen in de aanloop. En dus had hij het ook niet kunnen voorkomen.

Het zou echter zo maar kunnen: misschien dachten onze blauwwitte helden wel onbewust dat Aris-thuis even wat gemakkelijker zou zijn dan de krachtmetingen die het had met Oostende, Mechelen, Antwerp en Mons. Tegen die ploegen was er van onderschatting, even met de handrem op, een kwartje freewheelen of even uitblazen, geen sprake. Misschien zagen Ottens discipelen de Friezen inderdaad wel als opwarmertje voor het échte werk, straks tegen Den Bosch.

Afgaande op de prestatie van de ploeg twee dagen later moet dat haast wel. Want wát een wereld van verschil was dát, zeg, D’r zat bij de blauwen overduidelijk een chip on their shoulder. En misschien wel meer dan één ook. Donar speelde overduidelijk met de intentie dat het wat goed te maken had. De ploeg wilde niet alleen een beslissingsduel afdwingen, maar wilde tegelijkertijd laten zien hoe de krachtsverhoudingen daadwerkelijk lagen én – nu ze toch bezig waren met huishouden – meteen de vieze smaak van de eerste wedstrijd wegspoelen. De ploeg wilde duidelijk een punt maken. Niet alleen aan zichzelf en aan de fans, maar ook aan Aris: hier valt voor jullie niets te halen.

Nou, dat lukte. De mannen van Otten lieten, voor dik honderd meegereisde Donar-fans, in het Kalverdijkje werkelijk geen spaan heel van de dappere Friezen, die niet wisten waar ze het moesten zoeken. Er was nu wél sprake van onderlinge samenhang en communicatie, de schoten van afstand vielen (8 op 10 in het begin, 12 op 25 in totaal), waarbij bijna alle Groningers het vizier op scherp hadden staan: Luke, Caruso (ja, hij was er weer bij en wellicht dat zijn terugkeer een slok op een borrel scheelde), Gavin en Williams mikten van afstand stuk voor stuk raak.

Ook zo mooi: er werd, in ieder geval tot aan de rust, keihard verdedigd. Dit is ons feestje, dat straalde er bij Donar aan alle kanten vanaf. De tussenstanden spraken wat dat betreft ook boekdelen. 8-29. 13-33. 17-53. 20-60. Wauw. Het gevolg was dat bij de Groningers maar liefst zeven spelers (Addison, Caruso, Luke, Williams, Brandwijk, Gavin en Thomas) zich in de dubbele cijfers scoorden.

Pas diep in het vierde kwart nam Donar de voet iets van het gaspedaal en kregen ook de jonkies Adetunji en Zuidema nog even de kans om hun kunsten te tonen. ‘We hadden wat goed te maken’, zei Willem Brandwijk na afloop. En zo was het maar net. Nu maar hopen dat Donar het niveau van Bevrijdingsdag tijdens Game 3 nog even vier kwarten kan doortrekken. We komen zaterdag namelijk weer live op Ziggo, dus laat de rest van het land ook maar even meegenieten van Donars klasse.

GEERT JAN DARWINKEL